Miesiąc: Czerwiec 2019

W niedzielę 16 czerwca 2019 r. pogoda okazała się na tyle sympatyczna, że decyzja o wyjeździe zapadła dość spontanicznie. Wszystko przez upały, które przychodzą falami i jak trafia się okienko poniżej 25 stopni to trzeba korzystać.

Zaparkowaliśmy na ulicy Leśnej w Głuszycy i o 13:50 ruszyliśmy żółtym i niebieskim szlakiem lekko pod górkę. Po kilku minutach dotarliśmy do stawów nad Głuszycą.

Od rozejścia szlaków i wejścia w las czeka nas długie, prawie niczym nie urozmaicone podejście. Lekka duchota zmusza do częstych postojów.

Na temat samego kamienia pisze na swoim blogu Jakub Pomezański tak:

Idąc doliną drogą prowadzącą na szczyt góry po jej prawej stronie możemy zauważyć m.in. betonową rurę używaną do budowy przepustów wodnych pod drogami. Trafiamy tutaj również na bardzo ciekawy kamień o wymiarach około 2 metrów szerokości i około 1,7 metra wysokości zawierający zastanawiającą inskrypcję – krzyż maltański, za którym następuję duża litera D, a poniżej 34 lub 84 zakończone kropką. Tajemnica kamienia również budzi wiele kontrowersji – jedni uważają, że została na nim wyryta data rozpoczęcia budowy podziemnego kompleksu na Soboniu (34 jako 1934) inni posiadają bardziej fantastyczne koncepcje, których pozwolę sobie tutaj nie przytaczać. Na jego temat mam jednak swoją teorię – myślę, że jest to znak geodezyjny. Sam duży kamień skutecznie zastąpił ewentualny mniejszy kamienny słupek, który należałoby przede wszystkim tam wnieść (co samo w sobie byłoby dość męczące), a następnie wkopać. Znając niemiecką praktyczność oraz to, że został tam wyryty krzyż maltański bardzo często znajdujący zastosowanie na znakach geodezyjnych wydaje się to być całkiem prawdopodobne.

 

Kamień z Doliny Marcowego Potoku wraz z wyrytą inskrypcją w zbliżeniu, stan na listopad 2017. (fot. Jakub Pomezański)

 

Szlak zakręca i zaczynają pojawiać się gdzieniegdzie pozostałości kompleksu „Soboń”.

Zielony szlak doprowadza nas do rozdroża pod Moszną, gdzie robimy sobie postój i testujemy batonikowe szoty.

Od tego miejsca jesteśmy na szlaku czerwonym i niebieskim, który zaprowadzi nas do samej Głuszycy. W dalszym ciągu na drogowskazach nie ma ani jednej wzmianki o Włodarzu, który bądź co bądź jest tutaj najwyższy i coś mu się chyba należy?

Niespodziewanie dopiero podczas zejścia z Włodarza do Przełęczy Marcowej otwierają się niesamowite widoki.

Wkrótce polana pod Włodarzem przeszła w las, który ciągnie się aż do Głuszycy. Po drodze jeszcze tylko pożegnaliśmy czerwony szlak na Przełęczy Marcowej.

Droga z górki wygodna, choć na początku nieco kamienista, potem szeroka i ocieniona.

Pętla zamyka się gdy wracamy do miejsca, gdzie łączy się nasz szlak niebieski z żółtym. Mijamy stawy i po udanej wyprawie meldujemy się przy samochodzie.

W drodze powrotnej odwiedzamy jeszcze Oberżę PRL na flaczki i ziemniaczki.

 

 

 

 

8 czerwca 2019 r. Tydzień po Dniu Dziecka na Waligórze wracamy w Góry Kamienne. Parkujemy w miejscu, gdzie zielony szlak ucieka z szosy na łąki pod Brzozówką.

Po drodze miejscami nawet mocno padało. Teraz pozostały tylko kałuże i szare niebo, ale powietrze rześkie i idzie się dobrze.

Jeszcze tylko niewielkie podejście przez las i rozsiadamy się na Polance. Tutaj kończy się pierwszy etap wycieczki. Z zielonego szlaku przechodzimy na niebieski choć nie od razu, bo udało nam się kawałek przejść w złą stronę.

Pierwsza część podejścia dosyć stroma, ale krótka.

Potem już w miarę płasko przez las. Na szlaku żywego ducha więc gdy zaczyna się stromizna możemy sapać i dyszeć do woli.

 

Jesteśmy coraz wyżej więc i widoki coraz lepsze. Przy okazji podejmujemy kolejnego kesza sympatycznie ukrytego pod kierunkowskazem.

Następny odcinek szlaku doprowadza nas na wysokość 800 metrów i tutaj jest już co podziwiać.

Odnotowujemy istnienie Stachonia (808) i żwawym krokiem ruszamy w dalszą drogę.

Na moment schodzimy ze szlaku, żeby obejrzeć jedną ze szczelin wiatrowych.

Drugi etap trasy kończymy na Lesistej. Tam też kończy się niebieski szlak. Od tej pory będziemy już schodzić szlakiem żółtym, choć nie do końca, gdyż najpierw na chwilę zgubi się Piotrek, a potem my zgubimy żółty szlak.

Podczas schodzenia otworzyła się przed nami panorama od Stożka po Waligórę.

Zejście przypomniało nam, że jesteśmy w Górach Kamiennych.

Ostatni fragment trasy pokonywaliśmy już w pełnym słońcu, po deszczowych chmurach nie pozostał żaden ślad. Po raz drugi, tym razem świadomie, opuściliśmy szlak żeby nacieszyć oczy łubinową łąką.

Siedem szczytów i siedem skrzyneczek 🙂

1 czerwca 2019 r.

To już nasza trzecia Waligóra. 30 kwietnia 2018 r. w ramach Korony Sudetów i Korony Sudetów Polski oraz 13 października 2018 r. w ramach Korony Gór Polski. Teraz dopisaliśmy Waligórę do Diademu Polskich Gór.

Wszystko tego dnia dopisało. Pogoda idealna na wędrowanie, bez palącego słońca i kropli deszczu. A że akurat był Dzień Dziecka, to ze szlaków wymiotło zdecydowaną większość normalnie tu przebywającej ludności mającej potomstwo.

Tradycyjnie na punkt startowy wybraliśmy parking przy Leśnym Źródle, w którym nic poza toaletą nie dało się załatwić, bo na kawę musielibyśmy czekać 15 minut. Sam budynek ma swoją ciekawa historię, o czym można się już częściowo przekonać czytając tabliczkę przy wejściu.

Restauracja znajduje się w Bednarskim Jarze, który można sobie obejrzeć na starych pocztówkach.

Pierwsza część trasy to podejście czarnym szlakiem do granicy.

Chwila konsternacji, bo nagle pojawiły się w nadmiarze tablice i rozejścia szlaków.

Z dostępnych opcji wybraliśmy szlak zielony idący wzdłuż granicy. Podejście zrobiło się jeszcze bardziej strome.

Powoli zaczęły się pojawiać widoczki po czeskiej stronie.

Za to na Kozim Rogu widoki były już fantastyczne.

Następnym celem na grani była Kozina (786). Sympatyczny spacerek z mini podejściem pod koniec.

Zejście z Koziny wymagało trochę gimnastyki.

Potem było już bardzo wygodnie, z widokami na Garniec, Czarnek, Kostrzynę i Suchawę.

Z Kopicy pozostał nam już ostatni odcinek grani do Przełęczy pod Granicznikiem (Szpiczakiem) piękną, szeroką, wygodną dróżką.

Ze względu na znaczne nagromadzenie turystów, pobyt na przełęczy ograniczyliśmy do pamiątkowych zdjęć.

Od tego miejsca szliśmy już czarnym szlakiem w kierunku rozdroża pod Waligórą.

Rozdroże pod Waligórą. Tutaj zbiegają się szlaki niebieski, żółty i czarny oraz zazwyczaj cała masa ludzi. Tym razem mieliśmy szczęście być sami, więc znalazł się czas na wszystko włącznie z bezstresowym keszowaniem.

Stąd, już żółtym szlakiem i delikatnym podejściem ruszamy na Waligórę, choć nie bezpośrednio. Specjalnie ignorujemy skręt szlaku w las, żeby porozkoszować się widokami z miejsca gdzie stał kiedyś pałacyk myśliwski Hochbergów.  Sporo ciekawych informacji na ten temat znalazłem na blogu Ścieżką w bok.

No i ostatnie podejście na Waligórę, spokojne, przez las. po prawej jeszcze gdzieniegdzie kuszą widoki, ale już coraz gęściej i po chwili jakieś głosy z oddali, znaczy: ludzie. Ku naszemu radosnemu zdziwieniu parę chwil po dotarciu na szczyt byliśmy już tam sami.

Brak mugoli (w geocachingu: ludzi postronnych) wydatnie wpłynął na koncentrację i determinację, co zaowocowało kolejnym keszem tego dnia.

Zdjęcia dowodowe 🙂

Po zdobyciu Waligóry schodziliśmy już żółtym szlakiem, choć nie jest on zbyt przyjazny. Ani się obejrzeliśmy, a już minęliśmy rozdroże i zaczęliśmy podejście pod Suchawę (928)

Chwilę zajęło znalezienia kesza. Mimo dobrej podpowiedzi malec poddał się dopiero po dobrych kilku minutach.

Z Suchawy na Kostrzynę trasa niełatwa. Stromo, niepewnie i wąsko.

Idealne miejsce do siedzenia i zachwycania się widokami.

Z Kostrzyny ruszamy na Włostową, 7 szczyt tego dnia.

Szczyt mniej ekscytujący niż znaleziony tu kesz.

Opis w Kaczawskiej Koronie: Poręba